Kategoria: Myśli nie tylko na niedzielę

Boże Ojcze, Stwórco świata, wszechmogący i miłosierny,
który z miłości do nas posłałeś na świat swojego Syna jako lekarza dusz i ciał,
spójrz na swoje dzieci, które w tym trudnym momencie niepewności i lęku w wielu regionach Europy i świata,
zwracają się do Ciebie szukając siły, zbawienia i pocieszenia.
Uwolnij nas od chorób i strachu, ulecz naszych chorych, pociesz ich rodziny,
daj mądrość rządzącym, energię i siłę lekarzom, pielęgniarkom i wolontariuszom, życie wieczne zmarłym.
Nie opuszczaj nas w chwili próby, ale uwolnij nas od wszelkiego zła.
O to Cię prosimy, który z Synem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz na wieki. Amen.
Maryjo, Uzdrowicielko chorych i Matko nadziei, módl się za nami!”.

LIST PASTERSKI BISKUPA OPOLSKIEGO NA V NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU 2020
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę BożąDrodzy Diecezjanie!
W opisie cudownego wskrzeszenia Łazarza wiele miejsca zajmują dialogi Je-zusa z Martą i Marią, siostrami Łazarza. Obydwie są pewne tego, że gdyby Jezus był z nimi nie dopuściłby do śmierci brata. Znają dobrze wrażliwe serce Jezusa i Jego uzdrawiającą moc, dlatego zgodnie stwierdzają: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł”. W tych słowach nie ma nic z pretensji do Jezusa; żałują jedynie, że w tych dniach nie było Go w Betanii. Tymczasem z relacji św. Jana wynika, że Pan Jezus mógł zdążyć na czas, gdyby chciał. Wyraźnie się jednak ociągał. Gdy posłyszał o chorobie Łazarza, pozostał przez dwa dni tam, gdzie przebywał. Wyruszył w drogę, dopiero wtedy, gdy już wiedział, że Łazarz umarł. To dziwne zachowanie sam wy-jaśnia. Na wieść o chorobie Łazarza zapewnia: „Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą”. Uczniom po-wiedział otwarcie: „Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było ze względu na was, abyście uwierzyli”. W ten sposób dzisiejsza Ewangelia rzuca nam światło na ten trudny czas zma-gania się z pandemią. Przede wszystkim komunikuje nam, że Pan Bóg jest z nami i w tej bardzo trudnej dla nas sytuacji możemy domniemywać, że boleje razem z nami, tak, jak wówczas przy grobie Łazarza, gdy wzruszył się i rozrzewnił na wi-dok płaczącej Marii i zgromadzonych Żydów. Dopuszczenie do takiej sytuacji, że Jego przyjaciel umarł i wielu z tego powodu cierpiało, miało konkretny cel: „aby lu-dzie uwierzyli, że Ty mnie posłałeś” – wyjawia Jezus w modlitwie do Ojca. Wolno więc nam przypuszczać, że i te obecne chwile niepewności i strapienia są powiązane z określonym zamysłem Boga, który z czasem stanie się dla nas jeszcze bardziej czy-telny. To bowiem, że w tych dniach więcej się modlimy i że wielu z nas zbliżyło się do Jezusa jest już niezaprzeczalnym faktem.Słowa św. Marty skierowane do Jezusa: „Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga”, niech nas ośmielają i mobilizują do ciągłego i ufnego wołania o łaskę opanowania pandemii i ocalenia ludzkości od pomoru. Natomiast większą uwagę chciejmy skupić na pytaniu Pana Jezusa skierowanym do Marty: „Czyż nie powiedziałem Ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?”. Jest w nim podpowiedź, co jest najważniejsze w przygotowaniu się na Święta Wielkanocne, niezależnie od sytuacji i uwarunkowań naszego życia. Jeśli chcemy zobaczyć chwałę Zmartwych-wstałego a Jego Duch ma nas ożywić, byśmy byli naprawdę Chrystusowi, trzeba w tych dniach obudzić, umocnić i rozwijać swoją wiarę.Adorujmy krzyż w naszych domachOgłoszony stan epidemii i wprowadzone ograniczenia, które zezwalają na obecność w świątyni najwyżej pięciu wiernych sprawiają, że zasadniczym miejscem przygoto-wań do świąt, przeżywania Triduum Paschalnego i Świąt Wielkanocnych będzie nasz dom, nasze mieszkanie. Jest to zupełnie nowa sytuacja, trudna dla wszystkich – dla duszpasterzy i dla wiernych. Należy ją przyjąć ze zrozumieniem, ponieważ chodzi o bezpieczeństwo i dobro nas wszystkich, dlatego nie wolno nam lekceważyć zarzą-dzeń władz państwowych i kościelnych. Dobrze, że nadal mogą być otwarte nasze kościoły. Kto bowiem roztropnie i odpo-wiedzialnie rozeznaje, że choć na chwilę potrzebuje spotkać się z Panem w świątyni, ma taką możliwość. Generalnie jednak obecna sytuacja, gdy nie możemy gromadzić się w naszych kościołach, stwarza możliwość odbudowania tego, co w ostatnich dzie-sięcioleciach zostało zaniedbane w wielu naszych rodzinach. Mam na myśli troskę o rozwój wiary, jej przeżywanie i praktykowanie we wspólnocie domowników. Niech więc zbliżające się Święta Wielkanocne do tego nas zmobilizują. Może to być wspa-niały czas doświadczenia bliskości i miłości Pana, który obiecuje: „gdzie są dwaj, albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18, 22).Proponuję zorganizowanie życia religijnego w domu w następujący sposób: Można zastawić stół, jak w czasie odwiedzin kolędowych: krzyż na środku, świece, Pismo święte i gromadzić się wokół stołu na modlitwie. Stół ten może też przybrać formę domowego ołtarza. Jeśli warunki mieszkaniowe na to nie pozwalają, można gromadzić się przed krzyżem wiszącym na ścianie. Forma gromadzenia się wspól-noty domowników może więc być różna. Najważniejsze, by razem spotykać się z Pa-nem w wierze i w miłości. Otwierajmy więc razem z dziećmi Pismo święte i czytajmy Ewangelie, zwłaszcza rozdziały o Męce Pańskiej. Odprawiajmy Drogę Krzyżową, śpiewajmy Gorzkie Żale, odmawiajmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Wieczorami gromadźmy się przy krzyżu na rodzinnym odmawianiu Modlitwy Różańco-wej. Niech najbliższe dni będą nade wszystko czasem adoracji Krzyża i wywyższe-nia Ukrzyżowanego we wspólnocie domu.
W zaistniałej sytuacji nie zasłaniajmy krzyża, jak to zazwyczaj czynimy w Piątą Niedzielę Wielkiego Postu. Wiele bowiem mówią ramiona Chrystusa rozpostarte i przybite do drzewa, Jego zbroczone krwią oblicze i przebity włócznią bok. Widać, jak każdego z nas do końca umiłował i w Jego miłości znajdujemy siłę, by powstać, podjąć ciężar własnego krzyża. Nie bez powodu śpiewamy: „Kto krzyż odgadnie ten nie upadnie w boleści sercu zadanej. Gdy grom się zbliża pośpiesz do krzyża, on Cie-bie wesprze, ocali”. To bardzo ważna podpowiedź na te trudne dni, gdy szukamy ocalenia, ukojenia serca i potrzebnych sił.Wpatrzeni w Chrystusa Ukrzyżowanego nie bójmy się też stanąć przed Bogiem w prawdzie i podejmijmy wysiłek wzbudzenia aktu żalu doskonałego. Na tej drodze, gdy dostęp do sakramentu pokuty i pojednania jest ograniczony, możemy zyskać od-puszczenie grzechów powszednich i przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli ów żal z miłości do Pana połączymy z mocnym postanowieniem przystąpienia do spo-wiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe (por. KKK 1452). Tak usposo-bieni do trwania w łasce żywej wiary będziemy zdolni do tego, by zobaczyć chwałę Zmartwychwstałego i bez lęku pójść dalej w życie.Inne możliwości praktykowania wiaryChoć są wyraźnie ograniczone nasze możliwości poruszania się i trzeba się stoso-wać do wydanych obostrzeń i zakazów, by nikogo nie narażać na zakażenie korona-wirusem, powinniśmy pamiętać o ludziach w potrzebie, szczególnie o tych, którzy żyją w pobliżu. Wychodzenie z domu w tym celu, by w różny sposób pomóc bliź-niemu nie jest zakazane, a jest sprawdzianem autentyczności naszej wiary. Naucza św. Leon Wielki, papież: „Chociaż dla praktykowania cnoty miłości każdy czas jest odpowiedni, to jednak obecne dni zachęcają nas do tego w sposób szczególny. Bo jeśli chcemy obchodzić Paschę Pana uświęceni na duszy i ciele, to musimy zabiegać przede wszystkim o ten dar łaski, który zawiera w sobie zbiór wszystkich cnót i zakrywa mnóstwo grzechów. [I dodaje:] Żadne pobożne dzieło nie sprawia Panu ta-kiej przyjemności jak to, gdy przychodzimy z pomocą Jego ubogim”.Ważnym dziełem wiary jest też zaangażowanie społeczne i modlitwa wstawien-nicza, upraszanie potrzebnych łask u Boga innym. Cieszą więc różne inicjatywy wspierania tych, którzy walczą z pandemią i modlitwa wielu za chorych, konają-cych i zmarłych, za ich rodziny, za służby medyczne, sanitarne i wolontariuszy, za rządzących i za duszpasterzy. Trwajmy więc w tym dobrym dziele, które niewątpli-wie rozwija nas duchowo.
Pamiętajmy też, że jako wierzący w Chrystusa jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za duchowe, ale też i za materialne dobro tej wspólnoty wiary, którą tworzymy i którą jest Kościół. Tymczasem brak możliwości złożenia przez nas ofiary w świątyni, sprawia że jest poważnie zagrożone funkcjonowanie naszych parafii i diecezji. Dlatego zwracam się do Was wszystkich, Drodzy Diecezjanie, z wielką prośbą o ratunek i pomoc finansową na miarę dotychczasowego wsparcia, czy to w formie przelewu bankowego na konto parafialne, czy po ustąpieniu zagrożenia epidemicznego w dowolnej formie. Od zawsze żyjemy z Waszych ofiar i wszystko w Kościele opolskim funkcjonuje dzięki Waszej ofiarności. Wielkie Wam za to dzięki, serdeczne „Bóg za-płać”! Nasze doświadczenie jest takie, że nigdy nas nie zawiedliście i ufamy, że także teraz przyjdziecie nam z pomocą.Kończąc, chciałbym wyrazić mój szacunek i uznanie dla wszystkich, którzy w tych dniach z poświęceniem angażują się ratując ludzkie życie i zdrowie. Dziękuję zwłaszcza wszystkim lekarzom, białemu personelowi, ratownikom medycznym, labo-rantom, wszystkim pracownikom służby zdrowia oraz wielu innym ludziom dobrej woli. Dziękuję także wszystkim duszpasterzom za troskę o dobro duchowe powie-rzonych im wiernych w tych niełatwych uwarunkowaniach oraz osobom konsekro-wanym i klerykom za szczególną modlitwę w tych dniach. Na trud zmagania się z tą sytuacją i na dzieło duchowego przygotowania się do świętowania Paschy Chrystusa, życząc Wszystkim zdrowia duszy i ciała, udzielam Wam pasterskiego błogosławieństwa.Wasz Biskup† Andrzej CzajaOpole, 26 marca 2020 r

Wszyscy przechodzimy obecnie przez czas próby – jeszcze nie wiemy, jak wielkiej – jak szerokiej (gdy idzie o zasięg) i jak długotrwałej. Ta próba dotyczy każdego z nas osobiście, ale również dotyczy nas razem jako wspólnoty. Jako Kościół właśnie zdajemy poważny egzamin. Jest to najpierw egzamin z wiary i nadziei, a zaraz potem z będącej ich  owocem konkretnej (a nie deklaratywnej) miłości bliźniego, solidarności i wrażliwości na potrzeby drugich. Nasza wiara mówi nam przede wszystkim o tym, że Pan nie zostawia nas samych w momentach doświadczenia, choroby czy cierpienia. Przeciwnie, Jego obecność i miłość zawsze skierowana jest „bardziej” do tych, którzy są słabsi i uciśnieni. PAN JEST BLISKO! PEŁEN MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA! Tę obecność trzeba najpierw we właściwy sposób rozeznawać i dostrzegać. Pan nie przychodzi do nas jako epidemia. Pandemia nie jest twarzą Boga! JEGO TWARZĄ JEST MIŁOŚĆ – także ta, która w nas z nową mocą się rodzi w chwilach takich wyzwań: miłość, solidarność, sąsiedzka pomoc, wzajemna modlitwa za siebie. BÓG NIE MA INNEJ TWARZY NIŻ MIŁOŚĆ I MIŁOSIERDZIE. Każdy inny Jego portret – niezależnie od tego, kto go maluje – jest karykaturą… Trzeba tylko, byśmy na Bożą obecność i Boże działanie chcieli się otwierać.

Abp Grzegorz Ryś

         Ludzie często nie dowierzają, gdy dotyka ich coś bardzo bolesnego. Nie dowierzają, że ktoś umarł, odszedł, że przestał kochać, że ma ciężka chorobę, że utracił pracę itp. Teraz wszyscy nie dowierzamy w to, co się dzieje. To tak,  jakby ktoś nagle pozamykał nas w domu,  jak małe dzieci, zabrał klucze i powiedział: siedźcie tam, czekajcie, ja wrócę, ale nie wiem kiedy. Pytam: kto nas pozamykał? Myślę, że przygotowywaliśmy sobie ten moment przez wiele lat. Obrastaliśmy w wiedzę i myśleliśmy, że nic nas nie złamie. Stworzyliśmy teorię, że wystarczy mieć pieniądze, znajomości, dobrą pozycję i tzw. możliwości. Że wtedy będziemy nieugięci.
Dzisiaj wszyscy odbywamy niezwykłe rekolekcje. Bez tych rekolekcji w świątyni, na które pewnie w tym roku poszłoby mniej ludzi, niż w poprzednim.
Pan Bóg wszystkim powiedział: w tym roku zapraszam was na rekolekcje ja. Pytamy więc: kto? A On odpowiada – Jestem, który jestem. A ziemia, na której stoisz, święta jest. Dałem ci ją w posiadanie piękną i żyzną, a ty ją zeszpeciłeś, zniszczyłeś, bo chciałeś ulepszać. Chciałeś ulepszać rodzinę, a przecież wam pobłogosławiłem – mówi Bóg – mężczyźnie i kobiecie. A ty znowu człowieku przez całe lata przekonywałeś mnie, że rodzina po twojemu będzie inna; nie potrzeba mężczyzny i kobiety. I znowu chciałeś ulepszyć, twierdząc , że wystarczy miłość. Dałem ci życie i mówiłem: chroń, bo jest święte. Bo żyjesz we mnie – mówi Bóg. – A ty człowieku przez te lata znowu ulepszałeś. Chciałeś decydować, kto może żyć, kto może mieć szansę przeżyć, a wielu u nicestwiłeś przez złość i zawiść . Chciałeś mieć tak wiele – człowieku – mówi Bóg. Zdobywałeś, napożyczałeś, nabudowałeś i nabawiłeś się. Zapomniałeś jednak, że wszystko co masz – ode mnie pochodzi.
Mamy więc rekolekcje, na których musimy uderzyć się mocno, mocno w piersi , bośmy zgrzeszyli. Wszyscy, bez wyjątku. Pychą i obżarstwem, zachłyśnięciem się władzą, ubrani w bisiory i często jak arcykapłani sprzed 2 tysięcy lat, którzy mieli prawo – jak mówili – ale nie mieli miłości i przebaczenia.
Te rekolekcje zapewne nas zmienią. Jednym w miarę upływających za zamkniętymi drzwiami dni podskoczy ciśnienie i będą się szamotać ze sobą i własnym sumieniem. Zmienić się, czy może poczekać chwilę, aż ktoś w końcu otworzy te drzwi? Inni wierzą: mój Pan i mój Bóg nie potrzebuje drzwi, żeby wejść. On je przenika i nawet gdy będę w zamknięciu , nawet gdyby z drugiej strony nie było klamki – On przyjdzie, bo wie, że na Niego czekam. Niczego więc bać się nie będę. Chcę być jak mama św. Charbela i bić mocno w drzwi, jak ona w drzwi pustelni. A On, który głosi nam dziś rekolekcje w ciszy, w sercu mówi jak św. Charbel do matki – Cieszę się, że jesteś. Jestem szczęśliwy. Do zobaczenia w niebie.
Wszystko się zmienia – będziemy świadkami rzeczy, których sobie nie wyobrażaliśmy. Papież, który w wielki Piątek pójdzie sam w drodze krzyża, bez udziału ludzi. Tak nie było nawet 2 tysiące lat temu. Już Dom Papieski zapowiedział w Watykanie, że w tym roku Święta Wielkanocne będą inne. Pan Jezus chce naprawdę zmartwychwstać wśród naszych rodzin. A zmartwychwstanie tam, gdzie odrodzi się prawdziwa i szczera miłość.
Będą się licytować kraje, na ile były ostrożniejsze jeden od drugiego. Kto otworzył drzwi świątyń, a to je zamknął. Kto nie zwątpił w tym czasie – pewnie to ci, którzy w swoich domach trzymają w ręku różaniec. Nigdy go nie wypuścili i nie pozwolili rozszarpać żadnemu demonowi, bo Bogu zaufali ponad wszystko. Ci prości, zwyczajni, gotowi paść na posadzkę w świątyni i leżeć krzyżem, bo wiedzą, że przed Bogiem upaść na twarz i nie pytają, czy posadzka jest zdezynfekowana.

Strona internetowa Padre Jarek – ks. Jarosław Cielecki

Adwent to czas, w którym w naszych parafiach przeżywamy rekolekcje. Kanon 770 Kodeksu Prawa Kanonicznego stanowi: „Proboszczowie zgodnie z zarządzeniem biskupa diecezjalnego powinni w pewnych okresach organizować to przepowiadanie, które nazywa się rekolekcjami i świętymi misjami”, a uchwała XLII Synodu Płockiego precyzuje: „Misje powinny odbywać się w każdej parafii przynajmniej raz na 10 lat, a rekolekcje (przynajmniej trzydniowe) – corocznie w okresie Adwentu i Wielkiego Postu” (kan. 276 § 1). Warto więc na początku Adwentu zapytać, co możemy zrobić, by ofiarowany nam czas rekolekcji dobrze wykorzystać?
Żeby zrozumieć, czym są rekolekcje i jak je mamy przeżywać, najlepiej będzie zacząć od tego, skąd się wzięło oznaczające je słowo. A wzięło się ono z języka łacińskiego: od re-colligo oznaczającego „znowu zbierać, przyjmować, odzyskać” (w formie zwrotnej se recoligere oznacza „ochłonąć, opamiętać się”) lub też od re-colo – „na nowo uprawiać, znowu się czymś zajmować, przywrócić, jeszcze raz rozważyć”. Chodziłoby więc o powrót do czegoś, powtórne rozważenie, zajęcie się czymś jeszcze raz. Czym? Naszym życiem.
W codziennym zabieganiu rzadko mamy czas, by się nad czymś głębiej zastanowić. W życie (także duchowe) wkradają się pewnego rodzaju automatyzmy. Z jednej strony ułatwiają nam one życie (bo przecież trudno codziennie, podejmując modlitwę, zadawać sobie pytanie: po co w ogóle się modlę), z drugiej jednak strony automatyzmy te mogą powodować spłycenie rozumienia treści religijnych, gdyż wiele rzeczy robimy bezmyślnie. Nie zastanawiając się głębiej nad prawdami naszej wiary i przyjmując je mechanicznie „bo wszyscy tak wierzą i wszyscy tak robią”, ryzykujemy, że w momencie próby nie będziemy w stanie swojej wiary obronić. Mówiąc obrazowo: z naszą religijnością jest tak, jak z meblami – z czasem pokrywają się coraz grubszą warstwą kurzu. Jeśli tego kurzu nie będziemy przynajmniej raz na jakiś czas ścierać, z czasem nie będziemy mogli rozpoznać nie tylko koloru, ale nawet kształtu naszych stylowych „Ludwików”. Tak samo jest z wiarą – jeśli nie będzie co jakiś czas „odkurzana”, po pewnym czasie stanie się szara i bezkształtna.
Doskonałą zachętą do tak rozumianych rekolekcji mogą się dla nas stać słowa, które w Bożym Imieniu skierował sędziwy św. Jan Apostoł do Kościoła w Efezie: „Znam twoje czyny: trud i twoją wytrwałość (…). Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij!” (Ap 2, 2-5).
Współczesność to coraz szybsze tempo życia. Wynalazki, które miały zapewnić nam więcej wolnego czasu, stały się „złodziejami czasu”. Okazało się bowiem, że owszem, dzięki współczesnej technice człowiek może zrobić więcej w krótszym czasie, ale wcale nie spieszy się do tego, by ten czas wykorzystać na odpoczynek i „pozbieranie się”. Wręcz przeciwnie – jest coraz bardziej rozbity wewnętrznie, gdyż albo stwierdza, że „zdąży jeszcze więcej zrobić” i nie odpoczywa, albo poświęca czas na bezwartościowe rozrywki – coś, co go „rozrywa”, rozbija wewnętrznie. Rekolekcje to dobry czas, by w tym całym zabieganiu „pozbierać się” (re-colligo!), a może też „ochłonąć, opamiętać się” (se recoligere).
Najczęściej starając się ocenić przeżycie rekolekcji, pytamy o to, jakie były nauki rekolekcyjne i z jakim skupieniem ich wysłuchaliśmy. Zapominamy jednak o tym, że rekolekcje wyrosły nie z praktyki „słuchania duchowego”, lecz „ćwiczeń duchownych”, zakładają więc nie tylko wysłuchanie nauk, ale własną aktywność, „ćwiczenie się” w życiu chrześcijańskim. Rekolekcje w naszym życiu będą na tyle owocne, na ile sami się w ich przeżycie zaangażujemy, na ile będziemy skłonni na nowo przemyśleć swoją wiarę i zgodnie z zachętą św. Jana „pierwsze czyny podjąć” (por. Ap 2, 5). Rekolekcje więc to także osobista refleksja, poświęcenie więcej czasu na modlitwę – zarówno indywidualną, jak i wspólną, w rodzinie.
Telewizor nie jest dobrym sprzymierzeńcem rekolekcji. On tylko „rozrywa”, powoduje, że zamiast wejść w siebie i w to, co dla mnie ważne, pozostaję na powierzchni, „zabijam czas”, marnuję go. Lepiej więc wyłączyć go na czas rekolekcji. Nie sprzyja też dobremu przeżywaniu rekolekcji głośna muzyka, wypędzająca ciszę, tak bardzo potrzebną do usłyszenia tego, co Bóg ma do powiedzenia o moim życiu.
Często narzekamy, że to życie jest ciężkie, że stawia przed nami takie trudne dylematy, że nie potrafimy właściwie wybrać i często żałujemy naszych wcześniejszych decyzji, mówiąc: gdybym wtedy wiedział! Rekolekcje są dobrym czasem na to, żeby przyjrzeć się naszym wyborom i zapytać Boga: co mam wybrać? Jak rozwiązać trudne sytuacje w moim życiu? Co zrobiłem źle i jak mogę to naprawić? Dlatego wielcy chrześcijanie ważne decyzje podejmowali zawsze po rekolekcjach. Ale żeby usłyszeć, co Bóg ma nam do powiedzenia, trzeba wyłączyć to, co zagłusza ciszę. Wtedy dopiero możemy „ochłonąć, opamiętać się” (se recoligere), i „odzyskać” (re-colligo) sens i cel życia.
Rekolekcje to „ćwiczenia”, a ćwiczenia są nierozerwalnie związane z czynem. I znów sięgnijmy do św. Jana Apostoła, który mówi: „Jeśliby ktoś mówił: Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4, 20). Rekolekcje więc to także czas praktykowania miłości bliźniego. Wejście w siebie musi łączyć się z realizacją tego przykazania np. poprzez pojednanie w rodzinie, małżeństwie, z sąsiadami, kolegami w zakładzie pracy. Czynem rekolekcyjnym może być także np. wspólna kolacja przy świecach (a nie przy telewizorze), kiedy członkowie rodziny wreszcie ze sobą porozmawiają, na co tak często nie mają czasu w codziennym zabieganiu. Trzeba tylko wygospodarować ten czas, aby „ponownie zająć się” (re-colo!) swoją rodziną, „podarować sobie” czas nie tylko na wysłuchanie nauk, ale na praktyczne „ćwiczenia” w miłości.
I na koniec rzecz bardzo ważna: rekolekcje to także czas, by „odzyskać” (re-colligo) czystość duszy w sakramencie pojednania. Dobrze wiedzą o tym proboszczowie, skoro na ten właśnie czas zapraszają tylu spowiedników. Warto się do tej rekolekcyjnej spowiedzi dobrze przygotować przez dobry szczegółowy rachunek sumienia, zadośćuczynienie i pojednanie się z tymi, których przez moje grzechy skrzywdziłem oraz mocne postanowienie poprawy. Spowiednik czasem (zwłaszcza wtedy, kiedy już dłużej siedzi w konfesjonale) może być zmęczony, ale muszę pamiętać, że za jego pośrednictwem spotykam się z Bogiem, który odpuszcza mi grzechy. A przy okazji – warto też pomodlić się przed spowiedzią za księdza, który będzie mnie spowiadał, o potrzebne mu światło Ducha Świętego, żeby mógł mi dobrze pomóc, rozeznać, doradzić.
Zbliża się czas adwentowych rekolekcji. Wykorzystajmy je dobrze, aby „ochłonąć” „pozbierać się” i „odzyskać” to, co w codziennym zabieganiu zgubiliśmy.
Ks. Tomasz Opaliński, Po co rekolekcje? z „Niedzieli”, 49/2003

Sapientia cordis.
«Niewidomemu byłem oczami,
chromemu służyłem za nogi»
(Hi 29, 15)Drodzy Bracia i Siostry!

Z okazji XXIII Światowego Dnia Chorego, ustanowionego przez św. Jana Pawła II, zwracam się do was wszystkich, którzy nosicie ciężar choroby i na rozmaite sposoby jesteście złączeni z ciałem cierpiącego Chrystusa; jak również do was, którzy zawodowo i jako wolontariusze pracujecie w służbie zdrowia.

Tegoroczny temat zachęca nas do medytacji nad słowami z Księgi Hioba: «Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi» (29, 15). Chciałbym ją podjąć w perspektywie sapientia cordis — mądrości serca.

1. Mądrość ta nie jest wiedzą teoretyczną, abstrakcyjną, wynikiem rozumowania. Raczej jest ona, jak opisuje ją św. Jakub w swoim Liście, «czysta dalej — skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy» (3, 17). Jest ona zatem postawą wzbudzoną przez Ducha Świętego w umysłach i sercach tych, którzy potrafią otworzyć się na cierpienie braci i dostrzegają w nich obraz Boga. Dlatego posłużmy się słowami modlitwy Psalmu: «Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca» (Ps 90, 12). W tej sapientia cordis, która jest darem Boga, możemy zawrzeć owoce Światowego Dnia Chorego.

2. Mądrością serca jest służba bliźniemu. W mowie Hioba, która zawiera słowa: «Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi», jest podkreślony wymiar służby potrzebującym ze strony tego prawego człowieka, który cieszy się pewnym autorytetem i zajmuje godne miejsce wśród starszych miasta. Jego wielkość moralna przejawia się w służbie ubogiemu, który prosi o pomoc, a także w trosce o sierotę i wdowę (por. Hi 29, 12-13).

Jakże wielu chrześcijan również dziś świadczy nie słowami, ale swoim życiem, zakorzenionym w szczerej wierze, że są «oczami niewidomego» i «stopami chromego»! Są to osoby będące blisko chorych, którzy potrzebują stałej opieki, pomocy w umyciu się, ubraniu czy spożywaniu posiłków. Ta posługa, szczególnie gdy jest rozciągnięta w czasie, może stać się męcząca i uciążliwa. Jest stosunkowo łatwo służyć przez kilka dni, ale trudno jest pielęgnować osobę przez wiele miesięcy lub nawet lat, także wówczas, gdy nie jest ona już w stanie wyrazić swojej wdzięczności. A jednak, jakże to wielka droga uświęcenia! W tych chwilach można liczyć w sposób szczególny na bliskość Pana, a jest się też szczególnym wsparciem dla misji Kościoła.

3. Mądrość serca to trwanie przy bracie. Czas spędzony u boku chorego jest czasem świętym. Jest wielbieniem Boga, który kształtuje nas na obraz swego Syna, który «nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu» (Mt 20, 28). Jezus sam powiedział: «Ja jestem pośród was jako ten, kto służy» (Łk 22, 27).

Prośmy z żywą wiarą Ducha Świętego, aby dał nam łaskę zrozumienia wartości towarzyszenia, często w sposób cichy, skłaniającego nas do poświęcenia czasu tym naszym siostrom i braciom, którzy dzięki naszej bliskości i naszej życzliwości czują się bardziej kochani i umocnieni. Jak wielkie kłamstwo kryje się natomiast w pewnych wyrażeniach, które kładą mocny nacisk na «jakość życia», skłaniając do uwierzenia, jakoby życie poważnie dotknięte chorobą nie było warte przeżycia!

4. Mądrość serca to wyjście poza siebie ku bliźniemu. Świat, w którym żyjemy, zapomina niekiedy o szczególnej wartości, jaką ma czas spędzony przy łóżku chorego, gdyż jesteśmy pochłonięci pośpiechem, gorączkowym działaniem, produkcją, a w ten sposób łatwo zapomina się o wartości bezinteresowności, zatroszczenia się o bliźniego, zajęcia się nim. W gruncie rzeczy u źródeł takiej postawy jest często letnia wiara, która zapomniała o słowach Pana, który mówi: «Wszystko to Mnieście uczynili» (por. Mt 25, 40).

Dlatego chciałbym przypomnieć raz jeszcze «absolutny priorytet ’wyjścia poza siebie ku bratu’», jako jedno z dwóch głównych przykazań stanowiących fundament wszelkich norm moralnych i jako najjaśniejszy znak, by dokonać rozeznania na drodze duchowego rozwoju, odpowiadając na absolutnie bezinteresowny dar Boga (adhort. apost. Evangelii gaudium, 179). Z samej natury misyjnej Kościoła wypływa «czynna miłość bliźniego, współczucie, które rozumie, towarzyszy i promuje» (tamże).

5. Mądrość serca to bycie solidarnym z bratem bez osądzania go. Miłość potrzebuje czasu. Czasu, aby leczyć chorych, i czasu na ich odwiedzanie. Czasu, aby być przy nich, jak przyjaciele Hioba: «Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu» (Hi 2, 13). Przyjaciele Hioba jednakże skrywali w sobie negatywny osąd o nim — myśleli, że jego nieszczęście było karą Bożą za jakąś jego winę. Natomiast prawdziwa miłość jest dzieleniem się bez osądzania, bez usiłowania nawracania drugiego; jest wolna od owej fałszywej pokory, która w gruncie rzeczy szuka uznania i chełpi się dokonanym dobrem.

Doświadczenie Hioba znajduje swoją autentyczną odpowiedź tylko w krzyżu Jezusa, najwyższym akcie solidarności Boga z nami, zupełnie darmowym, bezgranicznie miłosiernym. I ta odpowiedź miłości na dramat ludzkiego cierpienia, zwłaszcza cierpienia niezawinionego, pozostaje na zawsze wyryta w ciele Chrystusa zmartwychwstałego, w tych Jego chwalebnych ranach, które są zgorszeniem dla wiary, ale są również sprawdzianem wiary (por. homilia podczas kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II, 27 kwietnia 2014 r.).

Nawet wówczas, gdy choroba, samotność i niepełnosprawność biorą górę nad naszym życiem, będącym darem, doświadczenie bólu może stać się uprzywilejowaną sposobnością przekazywania łaski i źródłem, z którego można czerpać i umacniać sapientia cordis. W ten sposób staje się zrozumiałe, że Hiob u kresu swego doświadczenia, zwracając się do Boga, mógł stwierdzić: «Dotąd Cię znałem ze słyszenia, teraz ujrzało Cię moje oko» (Hi 42, 5). Również osoby zanurzone w tajemnicy cierpienia i bólu, przyjętego z wiarą, mogą stać się żywymi świadkami wiary, która pozwala współistnieć z samym cierpieniem, pomimo że człowiek swoim umysłem nie jest w stanie do końca go pojąć.

6. Ten Światowy Dzień Chorego powierzam macierzyńskiej opiece Maryi, która przyjęła w swoim łonie i zrodziła Mądrość wcieloną, Jezusa Chrystusa, naszego Pana.

O Maryjo, Stolico Mądrości, jako nasza Matka wstawiaj się za wszystkimi chorymi i za tymi, którzy się nimi opiekują. Spraw, abyśmy w służbie cierpiącemu bliźniemu i przez samo doświadczenie cierpienia mogli przyjąć i rozwijać w sobie prawdziwą mądrość serca.

Do tej modlitwy w intencji was wszystkich dołączam moje Apostolskie Błogosławieństwo.

Watykan, 3 grudnia 2014 r., w liturgiczne wspomnienie św. Franciszka Ksawerego

Franciscus

W wannie zapewne pływa już karp z wyrokiem skazującym, w lodówce – oprócz światła – mnóstwo kalorycznie bogatch produktów, choinka pięknie ubrana – niczym dziewczyna na pierwszą randkę, a prezenty jak co roku grają znowu w chowanego… Jeszcze tylko kilka dni, jeszcze ostatnie zakupy, jeszcze spadnie (być może) pierwszy śnieg i możemy świętować… Wszystko przygotowane, teraz tylko wypatrywać pierwszej gwiazdki…
Powyższe rytuały stały się dla nas oczywistością i na stałe zagościły w naszych domach. Dbałość o rzeczy materialne i pokarm dla ciała przychodzi nam z łatwością…kiedy jednak przypominamy sobie, że oprócz ciała mamy także (a może przede wszystkim) duszę – oczywistość dziwnym trafem przybiera odcienie niewiedzy i niezrozumienia, które rodzą tysiące pytań niewiadomego pochodzenia.Po tym ciężkostrawnym, aczkolwiek koniecznym wstępie przypomnijmy sobie rzecz oczywistą – Dusza nieskończenie bardziej od ciała wymaga dbałości i adekwatnego dla niej pokarmu! No właśnie – czego pragnie dusza człowieka, by zaspokoić głód? Jest to głód piękna, mądrości i dobra. Jak zadośćuczynić temu pragnieniu naszej duszy?Eucharystia – największe źródło łask i podstawowy pokarm duszy. Jest to swoiste zjednoczenie z uobecnianą każdorazowo na ołtarzu ofiarą Jezusa. Wielka to tajemnica naszej wiary i niezasłużony dar dla całej wspólnoty Kościoła – Bóg, który realną obecnością pod postaciami chleba i wina jednoczy i przemienia grzeszników. Eucharystia okazuje się więc (przepraszam za porównanie) najbardziej ekskluzywnym rarytasem dostępnym na co dzień.

Modlitwa – rozmawiam z Bogiem, bo jestem Jego dzieckiem. Rozmowy z rodzicami czasami są trudne, często męczące ale nigdy nie pozostają bez odpowiedzi… Często wydaje się, że Bóg milczy, że nasze słowa trafiają w próżnię, że modlitwa jest bezcelowa… Święta Faustyna Kowalska tak pisze o modlitwie:
„Dusza zbroi się przez modlitwę do walki wszelakiej. W jakimkolwiek dusza jest stanie powinna się modlić. – Musi się modlić dusza czysta i piękna, bo inaczej utraciłaby swa piękność; modlić się musi dusza dążąca do tej czystości, bo inaczej nie doszłaby do niej; modlić się musi dusza dopiero co nawrócona, bo inaczej upadłaby z powrotem; modlić się musi dusza grzeszna, pogrążona w grzechach, aby mogła powstać. I nie ma duszy, która by nie była obowiązana do modlitwy, bo wszelka łaska spływa przez modlitwę”   
Modlitwa jest i zawsze będzie walką – z sobą samym, z własnymi słabościami, z szatanem, który niestrudzenie zasypuje nas rozproszeniami, zniechęceniem czy okolicznościami, które odrywają nas od dialogu z Bogiem.

Lektura –   „Powiedz mi, jakie masz książki w domu, a powiem Ci, kim jesteś” (Jarosław Iwaszkiewicz). Kiedy ostatnio przeczytałem jakąś książkę?  Czy sięgam po prasę religijną czy jedynym jej przedstawicielem w domu jest gazetka parafialna? Dlaczego zdarza mi się kupić „Gościa Niedzielnego” tylko wtedy, gdy do gazety dołączona jest płyta z filmem lub kalendarz? Zwróćmy uwagę na fakt, że obecnie najczęściej na tematy związane z Kościołem i wiarą, wypowiadają się osoby, które nawet nie ukrywają swojego wrogiego stosunku do Bożych rzeczywistości. Czy właśnie takie osoby mają kształtować nasze myślenie i światopogląd? Jeżeli zabraknie w naszym życiu katolickiej lektury w postaci książki czy prasy – wtedy pozostanie nam tylko wysłuchać co na temat wiary i Kościoła zechce nam powiedzieć komercyjna stacja telewizyjna czy treściowo płytki –  jak Mała Panew w lipcu – brukowiec

Rozmowa – codziennie wypowiadamy tysiące słów…Czy mam świadomość, że słowem mogę kogoś obdarować, pocieszyć, poprawić humor czy podnieść na duchu? Słowem mogę także kogoś upokorzyć, obrazić czy wprawić w zakłopotanie. Słowo ma wielką moc sprawczą i zarazem plastyczną zdolność opisywania człowieka, który te słowa wypowiada. W kontekście zdrowia naszej duszy, bardzo ważne jest, byśmy świadomie wybierali na swoich rozmówców ludzi, którzy potrafią nas ubogacić swoim słowem. Rozmawiajmy więc z osobami, których słowa naznaczone są życiowym doświadczeniem, roztropnością i mądrością. Jak często nasze rozmowy są jałowe jak tundra…

Powyższe przykłady sygnalizują zaledwie temat duchowej strawy dla duszy człowieka. Trzeba też pamiętać, że każdy z nas ma prawo i możliwość modyfikowania i ubogacania swojego duchowego jadłospisu. Jedna zasada  pozostaje niezmienna – szukajmy wartościowego pokarmu dla naszej duszy – wszakże jest ona przestrzenią zarezerwowaną dla Pana Boga. Czy takiego Gościa możemy podjąć we własnym domu serwując parówki?

W czasie, gdy tak bardzo zajęci jesteśmy dbałością o rzeczy materialne, warto przypomnieć sobie także prawdę o tym, że jesteśmy jednością ciała i duszy, duszy, która w odróżnieniu od ciała –  naznaczona jest nieśmiertelnością. Po co to wszystko? Po to by uniknąć sytuacji o której mówił Seneka: „ Dopiero gdy choroba zabija nasze ciało, zazwyczaj wtedy przypominamy sobie o istnieniu duszy”.